«Γι\' αυτό, λοιπόν, κάθε φορά που στη ζωή της δε θα μπορεί με τίποτα να διαχειριστεί το συναίσθημά της με σύνεση, που δε θα μπορεί να αποδεχτεί τα γεγονότα που την πληγώνουν, εκείνη θ\' ανοίγει μια τρύπα στον τοίχο του χρόνου και θα δραπετεύει σ\' άλλους χρόνους, σ\' άλλους καιρούς, για να βρίσκεται παρούσα εκεί, στο ίδιο σταθερά σημείο, στην οδό Παπαμάρκου και στον αριθμό 9...»

Όταν η ζωή σε καλεί να πας μπροστά, ν\' αρπάξεις τη σάλπιγγα και να σαλπίσεις, ακόμα και αν δεν το μπορείς, ακόμα και αν δεν το θέλεις και ύστερα επιτακτικά σε καλεί να χορέψεις στο ρυθμό της και πάλι, ενώ εσύ θα πρέπει να ξεκινήσεις ανάμεσα σε απώλειες, ανατροπές και διεκδικήσεις, τότε είναι που οφείλεις να σκίσεις το πέπλο του παρελθόντος και να τραβήξεις μπροστά με κουράγιο, κάνοντας θέση στα νέα, τα καινούργια.

Ένας ύμνος σ\' όλους αυτούς τους ήρωες που παλεύουν μέσα από τρυφερές αναδρομές, που δίνουν και παίρνουν πολλή αγάπη αμφίδρομα, ακόμη και μέσα από απουσίες και υπερβάσεις, ένας διαρκής αγώνας, που μόνο οι δυνατοί και ανεξάρτητοι μπορούν με επιτυχία να διεκπεραιώσουν...

Ένα πισωγύρισμα στο χρόνο, που δεν αμβλύνει ούτε τα ωραία, ούτε τα άσχημα στο πέρασμα του, αλλά αντίθετα τα οξύνει και μάλιστα σε τέτοιο κάθε φορά βαθμό, που η τρύπα στον τοίχο του χρόνου να κρίνεται αναγκαία και να γίνεται ακόμα πιο μεγάλη, εκεί στην οδό Παπαμάρκου και στον αριθμό 9...